همه سیوندی‌گر:
ممسین: سلام غلاملی نخسی.
غلاملی: سلام. کنگا مشی؟
ممسین: اسمال اینگانی‌گر نبی؟
غلاملی: کامی اسمال؟
ممسین: کری مدحسن، همو که یه نیسانی آبی داره.
غلاملی: میه اسمال نیسانش اسیان؟
ممسین: ها، زیره اسیشن.
غلاملی: بشه دیه‌شا. گاسم هنی دیه به.
ممسین ا کیچا سر وراز گنا، غلاملی هم شی ری به دهسرا، رسّا به بهرام.
غلاملی: آلو ناما مردم ا کنگا مرانونه هی گراگر ماشین مسانونه؟!
بهرام: چطو میه؟
غلاملی: یوییش همی اسمالی مدحسن. تا زیره پسین یه شوالی پاش نبی، هاره پشتی فرمان همه را مینه یه بوقی هم وین نمودو.
بهرام شی رسّا به عباس.
بهرام: تا کی مگات پیاده گز کری عباس؟ یه ماشینی بسان سووار گن. ا اسمالی مدحسن که کمتر نوندی.
عباس: اسمال چیشی‌ش اسیان؟
بهرام: همی زیره با تریلی بارش ویندیان بری تبریز.
عباس شی رسّا به مئرضا.
عباس: خبر داری اسمالی مدحسن ا تبریز آمیان یا نه؟
مئرضا: اسمالی مدحسن همی حالا سوواری حر ا کیچا شی وراز.
عباس: اسمال دووُلی سواری حر مگنه؟! یعنی تریلی اف اچ شی تو فلا بافور؟! اَی بائای تریاک بیو که بائای همو را یاندشن.
مئرضا: تریلی‌ش کنگا بی اسمالی مدحسن؟!
عباس: آلو مردم خو رویی مه و ته ساده نوندینه، فلانِ آدم هژده ماشینش دسی شوفرگری پارویی کار مکره، فیش پای پیاده موشو باغشا مپّا که ایال مردسه‌ی دووه خوشا انگیرشا نبره.
************
صبا تو دیه‌ی اسمال:
اسمال به ژناش: داری دس پاتا غند مکری کنگا بشی؟
ژناش: مشی دیه‌ی بائام. تم بشه دیه‌ی همو ژنا پتیاره‌ی شیرازیت تا غندت کره. سلی حر و بدنامی تریاک کیشینت اینی مان، بنز و سانتافه‌ت اینی او.