بهشت و جندم
یویی بی یویی نبی. وهزی خدا هیشکه نبی. دَشَرَبانو دووه آریساش بی که فیناشا را کردش بی تو شیشا. یه رو ماوَس - آریسا چیلکونو – که گداش پر بی به هماریساش واتش: فانما، دَشَرَبانو آش پلووش درس کردان، همّنه دلم کیشه‌یشن که نوواش. بره بشه یه کمی بری مه بسان بران، فیم زَهله نمکری بشی. فانما واتش ته فیت وهتر مزانی که نمودو. مه فیم چار سال مگنه آش پلووام نفاردان آما بری ته مشی ری وین‌مدی. پا گنا شی با ترس و لرز واتش دَشَرَبانو ماوَس آرمه‌ی آش پلووش کردان. دووه کمچیلو آش پلو مدی براش ببری، گنا داره؟ واتش ها، چرا نمدی؟! بشه ا تو کت لب تخت چینیوا که ا کربلا اووردمن بران تا براش بیکیشی. فانما شی لب تختا اووردش. دشربانو پلووش کیشا توش، دووه ملاقه خورشتی قیمه‌شم رت سرش و به فانما واتش وانگی ماوَس بدار تا بیه همینگا بووهره. ماوَس که آمی، دشربانو لب تختا دیش دسش واتش: ببر بنی جلو گای زردو تا بووهره، اووسّن گنا داره. حواستم به پاشا وین‌ندو تو لب تختو بشکنوواش که می مرّینی تو باای بوواسبه‌ت. تپلاگرم غند که بران وینده وری افتو تا فشک بگنه. بعدم ریاش کرد به فانما و واتش: تم پا گن دووه قالی یَک مَرده‌ووا ببر پُی رخانه بوشور بره تا وُلِی دیگه ا ای گی فری‌گر نکری. پسین، ماوَس یه آهیش کیشا واتش: فانما دییت دشربانو چه به سرم اووردش؟ تپلاگرا که غندم کرد، آمی نیشت جلو مه آش پلووشا فاردش، دوری و دیگبل‌شا دیش دسی مه واتش ببر بوشور. صد گور به گوری‌مم دیش. فانما هم یه آهیش کیشا واتش: عیشی کاکِی یویی یه دانه‌م که بی، دشربانو ا صب مه را واش دِرد به نان پتن تا پسین. دم پسین واتم دشربانو دووام که جووان مرگ گنا، مه بری کاکام هم دووا بیام هم دهدیا، بهل بشی دسی ژناشا بنی تو دسش بی. واتش ای بوی‌ی‌ی بره بشه گنا داره کِرّکو. همی که شیام، پشتی سرم آمی مرده‌گرما را یویی یویی ا گورِّ برش اوورد که چرا گا را نبسّتن، شیان سرش کردان تو خمره‌ی اویی. هر چی واتم مه فیم گُل اوسارم نات سری گا، بسّمش، به خرجش نشی که نشی. چنگاش نات تو می‌گرم و تا دیه مه را پشتی سری فیش کیلشاندش و دشمانم دیش. خمره‌ی اویی‌م گلالش دا میانی اوشا، کنده‌ش دا دسم واتش بشه او بران خمره را پر که. دووه کنده اووم که اوورد، کتام میانی اوشا و ایالم بارم شی و همونگا هوش واشیام. ماوَس دُوُلِی آهش کیشا آمی گپ بودو که آهش گنا رویی یه درویشی جلوشا ویسکیا و واتش شمه دوکانا هارشو چتانه که ایمانه آه میکیشیکه؟ واتشا ای بوی ته کی هندی، ا کنگا آمی، برکما شی؟ واتش مه درویشام، آمیام دردا شمه را درمان کری. واتشا بره بشه دمبالی کارت، ته که خوبن، شیطانم زورش به دشربانو نمرسه. درویش دسش کرد تو جیبش یه نباتی‌ش بر اوورد دیش اوینیشا واتش ایا بناشیکه تو قوری چی دشربانو، تا فرماش ببره شو بی ورش‌گری ببریاش. شو فانما دزّکی شی نباتووا ناتش تو قوریش و آمی. دشربانو چی‌شا که فاردش هفت و پاک شی. درویش آمی دشربانووا ناتش تو گونی بردش پشتی کُه. یه چالی اونگا بی که توش یه اژدهای فته بی. دشربانووا ناتش تو چال. بعدم واگیرا آمی گونی خالیا نیشانی ماوس و فانماش دا و واتش دشربانووا اسپردم دسی اژدها. بشیکه شاد و خرّم زنده‌ی‌تا را بکریکه. ا اوول، اژدها که بیدار گنا، ا ترسی دشربانو جکا شی ته یه اشکفتی قام گنا. دشربانو ا چال آمی بر، شی که بوشو دیه. شو ماوس و فانما نیشته بینه بییشا ماتشا و مخندینه که دییشا یویی برتا وین‌مودو. فانما شی برتا را وازش کرد، تا چشش کت به دشربانو یه قلپ اووا سوزیش اوورد وارز و کت گیانش بر شی. نصبی شو ماوس دولِی نیشته بی آهش میکیشا که درویش آمی واتش دیگه چتن؟! واتش هیچی، فیت بره نیا که. اسبه ریدشن تو روزگاری مه. درویش واتش بهل مه اول بشی سر وختی اژدها، بعد می بری دشربانو هم داری. پا گنا شی سری چال، دییش اژدها نوندش. یه تالی می فیشا کندش اوویرش ویندا، یه دیفی سیه‌ی گتکنی آمی دس به سینه ویسکیا واتش چه فرمایشتی داری؟ واتش ای اژدهای که تو ای چالو بیان، یه رو سری ره‌ی مه را گرتش بی مگاسش مه را بووهره. بشه پیداش که بران بناشاش تو چال تا مم بشی دشربانووا برانی بناشی به گیانش. دیفو شی اژدها را گرتش اووردش ناتش تو چال و ورازی سرش ویسکیا تا نجکه. درویشم شی دشربانووا اووردش ناتش تو چال و به دیفو واتش بشه هفت وردی آسیو بران بنی سری چال و فیتم برشین سرش و تا هفت هزار سالی دیگه ا اینگا تکان نووه. واتش به. یه چن رویی که وییرد اژدها نالیا به درگاهی پرردگار که: خدایا یا گیانی مه را بگر یا گیانی ای دشربانووا. رویی سه چارک ا گوشتی گیانی مه را داره مکنه مووهره. خدا دلش بری اژدها یا. ریاش کرد به عزراییل واتش بره بشه گیانی دشربانووا بگر بره. عزراییل شی گیانی دشربانووا گرتش. دشربانو ریاش کرد به عزراییل واتش حالا مه را مگاتا چه کریکه؟ واتش خدا دستورش دیان ته را ببریمه جندم. دشربانو واتش دووا مه خا ا جندم نمترسی آما مگام بزانی مه که نماز و روشام ترک نگنیان، حجی واجبم شیام، چرا باید بشی جندم؟ عزراییل واتش مه ا کارا خدا سر بر نمرانی، بشه ا فیش بپرس. دشربانو واتش حالا که مبریکم جندم، اگر وینیمدا مار و اژدهاگری جندما کشتم لاششا را کنگا بناشی بو نکرونه؟ واتش دووا گپی ای آخندگرا برش دیر. جندم که مار و اژدها نه‌ره. واتش نپه جندم چمانان؟ واتش دووا یه دقّه‌ی زووان به کپ بگر تا مه زی‌تر بشی ا خدا بپرسی بینی چه باسم کرد. عزراییل آمی شی به خدا واتش گیانی دشربانووا گرتم، حالا مگات چش بکری؟ حسابی فانما را هم که هنی روشنت نکردان. خدا واتش بره بشه دلی ماوسا ا سینه‌ش بر بران، غصه‌گرشا بچّلان تو یه کلینی بران بده دشربانو بووهره. واتش فانما را چه کریمه؟ واتش یه ایالی شادی پیدا که، دلشا بچّلان تو یه بادیه‌ی بران بده فانما بووهره. عزراییل شی همی کارووا کردش آمی به خدا واتش حالا چه کریمه؟ واتش یه باغی خاشی درس که، دو کاناشا را ببر بنی تو باغو. عزراییل دستورش دا باغا درسشا کرد و دسی دشربانو و فانما را گرتش بردش نیش تو باغ. یه شو ماوس همیمانه که نیشته بی چی‌ش مفارد، یادش کت به دشربانو و فانما. یه آهیش کیشا، کنی فیش واتش دلم میزه بزانی دشربانو و فانما چه مکرونه. یهو درویش آمی واتش بره تا ببریات نیشانت بدی. دسی ماوسا گرتش ا زیمین بلند گنا شی به آسمان. شی وراز و وراز، ا اورگر هم وییرد و همیمانه شی وراز تا رسّا به باغو. ماوس واتش اینگا کنگانه؟ واتش اینگا هم بهشتن هم جندمن. شینه تو باغ، ماوس دییش یه جویی میانی باغن، دشربانو اییلی جو نیشتان داره زار زار مگره، فانما هم اوولی جو نیشتان ا خنده رودا بر گنیان. ماوس شی ا دشربانو پرسییش چتن داری مگری؟ واتش دس به دلم ننی. هف رو ور از ای، یه بنجیشکی آمی سری ای درختو برشینه، یه ولگی ا درختو کنده گنا کت تو جو او بردش. همّنه دلم بری درختو اوویرش گرتان که حالا هف رووا آزگارن هرچی مگری دلم آرام نمگره. ماوس شی ا فانما پرسییش ته چتن که داری هرهر مخندی؟ واتش هف رو ور از ای، یه بنجیشکی آمی برشینه سری ای درختو، یه ولگی ا درختو کنده گنا کت تو جو او بردش. همّنه خنده‌م گرتشن که نوواش. حالا هف رووا آزگارن که داری مخندی. رودا بر گنیام دیگه. متلا همه خاش بی، دسّه‌ی ولی پاش بی.