به این بیت شعر از دیوان حافظ توجه کنید:

به پی ماچان غرامت بسپریمن

غرت یک وی روشتی از اما دی

ممکن است بپرسید این شعر به چه زبانی است؟ به زبان شیرازی قدیم. زبانی که شاید حدود دویست سال پیش از بین رفته و فراموش شده است.

زبان سیوندی را پدران ما با همت بلندشان به دست ما رسانده‌اند و نگذاشته‌اند فراموش شود. امروز نوبت من و شماست. اگر با فرزندانمان به زبان سیوندی سخن نگوییم این زبان زیبا و یگانه فراموش خواهد شد همانگونه که زبان شیرازی قدیم و برخی زبان‌های ایرانی دیگر از یادها رفته است و جز چند برگ شعر در کتابخانه‌ها، چیزی از آنها باقی نمانده است.

نگذاریم واژه‌های زیبای سیوندی بمیرند.